terça-feira, 23 de abril de 2013

-

Amanheceu uma paz em mim.
Acordei sem a exigência de nada.
Foi bom me conhecer enfim.
Deu até vontade de cantar, cantei.
Abri a janela, a Lua quis me contemplar.
Descobri na exaustão, a poesia do entardecer.
Dancei feito pião, riscando o piso velho.
Na leveza duma pipa, voei sem sair do chão.
Renovei a palavra ''existir'' no meu dicionário.
A vida tá linda.

(Serão outros olhos ou uma nova perspectiva?)

3 comentários:

  1. "(...)a poesia do entardecer". Vou levar essa leveza comigo. Beijo!!

    ResponderExcluir
  2. Que alegría sentín ó ler este poema. Desexei de súpeto meterme na pel destes versos e cantar pola xanela aberta coma un paxariño, botando a voar as ás do corazón. Que fermoso se todos os días espertáramos así. Que lindo, lindo, lindo, de verdade... Fíxome sentir ben, como o día de hoxe, que foi bo. Parece que todo se confabulou esta vez para a felicidade. Agora pecho o meu día e vou durmir, qué ledicia.
    A vida tan linda... como as raiolas mornas do sol no amencer dende a ventá.
    Sen faltar tampouco o misterio engaiolador da existencia, coa pregunta final deixada no aire...

    Unha canción que me acompañou onte e hoxe:

    http://www.youtube.com/watch?v=CmwRQqJsegw

    (é unha versión dunha canción moi vella)

    ResponderExcluir
  3. As novas expectativas trazem um novo olhar! Que delícia é rodopiar! Bom domingo!

    ResponderExcluir